Οπαδική γραφή vs Δημοσιογραφία.

Η δημοσιογραφική γραφή εκπέμπει σοβαρότητα - αντικειμενικότητα. Έναν επαγγελματισμό που διακρίνεται από διασταύρωση της είδησης , πληθώρα πηγών και αποστασιοποιημένες κρίσεις χωρίς συναισθηματισμούς. Στόχος είναι μόνο η πληροφόρηση , η έρευνα και η αλήθεια. Αυτά διδάσκουν οι σχολές δημοσιογραφίας στα πανεπιστήμια και τις ιδιωτικές σχολές αν και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονίσουμε ότι η σχολή των μέσων μαζικής ενημέρωσης στα ελληνικά ανώτατα ελληνικά ιδρύματα δημιουργήθηκε μετά το 1998. Συνεπώς όποιος δημοσιογράφος έβγαινε πιο πριν και δη αθλητικογράφος, ήταν ρεπόρτερ του δρόμου χωρίς ακαδημαϊκές γνώσεις του αντικειμένου. Αρκούσε το όποιο έμφυτο ταλέντο και η αγάπη για το συγκεκριμένο επάγγελμα.

Οπαδική γραφή, γραφή γεμάτη συναίσθημα. Για πολλούς δεν χρίζει καμίας αντικειμενικότητας, οπαδός άλλωστε σαν χαρακτηρισμός αποκλείει από μόνος τους το χαρακτηριστικό της αντικειμενικότητας και ενισχύει αυτόματα την παραπάνω άποψη χωρίς ανάλυση. Έντονος φορτισμένος λόγος, μια μεταφορά της κερκίδας στο χαρτί εν κατακλείδι. Πολλά επίθετα , πολλοί χαρακτηρισμοί που σίγουρα θα λογοκρίνονταν σε ένα επαγγελματικό site ή εφημερίδα. Ποιές είναι όμως οι πραγματικές διαφορές των επαγγελματιών από τους οπαδούς στον τρόπο γραφής; Γιατί καλή η θεωρία αλλά στην πράξη τι βλέπουμε;

Στην Ελλάδα αθλητική δημοσιογραφία με τους παραπάνω όρους δεν υπάρχει. Υπάρχει στην συντρηπτική πλειοψηφία οπαδική δημοσιογραφία και στα επαγγελματικά μέσα. Πολλές φορές ένας blogger , ένας διαχειριστής σελίδας χαίρει περισσότερης αντικειμενικότητας στα γραφώμενα του από κάποιον που βιοπορίζεται από αυτό και ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός. Μπορεί να κάνει κριτική χωρίς περιορισμούς, δεν έχει κάποιον εργοδότη πάνω από το κεφάλι του, ακολουθεί με ανιδιοτέλεια το συναισθημά του και όχι κάποια πολιτική εταιρίας. Εύλογα θα πει κάποιος ,ότι όποιος ενεργεί μόνο συναισθηματικά χωρίς λογική και στρατηγική σε πολλές των περιπτώσεων ακολουθεί λάθος μονοπάτι. Δεν διαφωνεί κανείς σε αυτό το επιχείρημα και ο οπαδός θα πρέπει να σκέφτεται τις επιπτώσεις των λεγομένων του , πόσο μάλλον όταν αυτός είναι γραπτός. " Τα γραπτά μένουν" και είναι εκεί να μας θυμίζουν και τα δικά μας λάθη.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κάνει λάθος , τα κίνητρα των λαθών εξετάζουμε στην συγκεριμένη περίπτωση. Πότε αυτά γίνονται από οπαδικό παρορμητισμό και πότε εσκεμμένα για να καλύψουμε μια κατάσταση , να μπαλώσουμε ένα πρόβλημα που θίγει τον επαγγελματικό μας κλάδο. Η οπαδική γραφή λόγω παρορμητισμού και συναισθήματος,ίσως να κάνει περισσότερα λάθη από κάποιον επαγγελματία που ξέρει να χρησιμοποιεί τον λόγο καλύτερα. Από έναν επαγγελματία που ξέρει καλύτερα να προφυλάσσει και το μέσο που δουλεύει αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Άραγε όμως αυτό είναι το ζητούμενο για τον ακροατή , τον αναγνώστη; Ποιος θα εκτεθεί λιγότερο ή ποιος θα πει αυτό που πιστεύει χωρίς στρογγυλοποιήσεις; Μάλλον το δεύτερο. Στο ξεκίνημα γράψαμε ότι η δημοσιογραφία βασίζεται στην έρευνα, την αντικειμενικότητα , την αλήθεια....έστω και την " δική σου αλήθεια" .

Μην κοροιδευόμαστε , όλοι είμαστε οπαδοί απλά κάποιοι έιχαν την τύχη ,την ικανότητα,να κάνουν το πάθος τους επάγγελμα. Οι περισσότεροι θα θέλαμε να ζούμε από το χόμπι μας και δεν κατακρίνουμε κανέναν που το πέτυχε. Αλλά είναι λίγο υποκριτικό στην χώρα της κατ΄εξοχήν οπαδικής δημοσιογραφίας να έχουμε διακρίσεις ανάμεσα στους χομπίστες οπαδούς και τους " επαγγελματίες" Οι πρώτοι ίσως να διατήρούν ακόμα τον ρομαντισμό και να βλέπουν κάποια πράγματα πιο αντικειμενικά ακριβώς για τον λόγο ότι το πάθος παρέμεινε απλά πάθος. Πηγές και έρευνα....στην Θεσσαλονίκη ζούμε ,στην πόλη που η είδηση μπορεί να φτάσει πρώτα στο οπαδό και μετά στον επαγγελματία,ας μην κοροιδευόμαστε ούτε σε αυτό το θέμα.

Opinion leaders υπάρχουν όχι δημοσιογράφοι. Άποψη έχει και ο οπαδός και ο δημοσιογράφος και ο καθένας μας. Το θέμα είναι με ποια κίνητρα την εκφράζεις .