4.10.99

To μόνο σίγουρο σε αυτήν την ζωή είναι ο θάνατος. Αν δεν πεθαίναμε ούτε θρησκείες , ούτε Θεοί και δαίμονες θα υπήρχαν. Τον θάνατο δεν μπορεί να αποδεχτεί ο άνθρωπος αλλά ούτε να εξηγήσει . Πάντα ότι δεν μπορούσε να εξηγήσει με την επιστήμη και την λογική το απέδιδε σε κάτι μεταφυσικό ,για αυτό θυσίαζε κριάρια στον Δία όταν έπεφταν αστραπές.

Φτάσαμε στο σημείο να δημιουργούμε εμείς τις αστραπές , να περπατάμε στο φεγγάρι, αλλά πεθαίνουμε. Η μόνη σταθερά .. Άλλοι νέοι, άλλοι γέροι , φεύγουν μωρά με την πρώτη τους ανάσα. Το πένθος πάντα το ίδιο για τα αγαπημένα πρόσωπα που μένουν πίσω. Το πένθος ακόμα μεγαλύτερο όταν ο θάνατος έρχεται πριν ολοκληρωθεί ο φυσιολογικός βιολογικός κύκλος του ανθρώπου.

Στις 4 Οκτωβρίου το 1999 έξι νέοι άνθρωποι δεν πρόλαβαν να κάνουν τον κύκλο τους. Σκοτώθηκαν σε τροχαίο επιστρέφοντας από ταξίδι που έκαναν για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χιλιάδες άνθρωποι την συγκεκριμένη ημερομηνία ακολούθησαν το ταξίδι των δικών μας παιδιών. Κανένας τους δεν θα ξεχαστεί από τις οικογένειες τους. Είναι όμως κάποιο θάνατοι που δεν θα ξεχαστούν ποτέ και από κανέναν γιατί περνάνε στην ιστορία. Αυτά τα 6 παιδιά πέρασαν στην ιστορία γιατί η οικογένεια που θα τα πενθεί και θα τα θυμάται είναι τεράστια. Έχουν δεκάδες μπαμπάδες, χιλιάδες μανάδες , και εκατομμύρια αδέρφια που καθόντουσαν νοερά εκεί ,δίπλα τους, στο κάθισμα που βάφτηκε με το αίμα τους.

4 Οκτωβρίου πενθούμε για ένα κομμάτι από μας που χάθηκε στα Τέμπη για μια ιδέα. Και οι ιδέες πάντα γράφονται στην ιστορία με χρυσά γράμματα.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ -Π.Α.Ο.Κ.